april 2016 deel 2

Mijn kleine vriendje gehandicapte vriendje Assan weer opgezocht. Eerst bij hem thuis en later weer op zijn school om het schoolgeld weer voor een half jaar te betalen. Ik kon mijn ogen niet geloven....Bij hem thuis wilde hij me perse laten zien wat hij allemaal kon. Drie jaar geleden vond ik hem op een veranda. Hij kon alleen liggen en zitten. Hij gaat nu zelfstandig naar de w.c. en weet ook heel goed wanneer hij moet. Hij klimt op zijn stoel en loopt achter zijn rolstoel die hij als houvast gebruikt. En hij kan nu communiceren met zijn omgeving. Hij weet zijn moeder nu heel goed duidelijk te maken wat hij wil. En nu is hij bezig om te leren zijn naam te schrijven. Ik heb nog nooit z'on onvoorstelbare wilskracht bij een kind gezien....

De volgende dag naar Lamin village om de sponsorkinderen op te zoeken. Super om te horen dat ze het allemaal goed doen. Er zijn er zelfs een paar bij die het beste van de klas zijn. Geweldig om te horen dat bijna alle ouders hun kind zo goef stimuleren. Ze zijn er echt wel van doordrongen dat een beter leven begint bij educatie
Minder goed ging het met een van de sponsorkinderen, Amadou. Hij plast alleen maar bloed. Verder kwam ik op het compound van een oude bekende, Ousman. Hij kon niet meer lopen niet meer eten en was graatmager. Agesproken om de volgende dag met beide nasr een kliniek in Bijilo te gaan waar een nederlanse arts werkzaam is. Amadou bleek Bilharzia te hebben. Een parasiet die in vervuild water zit. In eerste instantie tast dit de blaas aan en uiteindelijk de nieren, met overlijden tot gevolg. De benodigde medicijnen waren niet in de kliniek voorradig maar uiteindelijk hebben we ze gevonden. 35 Euro......het verschil tussen leven en dood.
Ousman is een ander verhaal...Uit een rontgenfoto die gemaakt is blijkt dat hij waarschijnlijk een vorm van tbc heeft die in de wervelkolom zit en daardoor al 2 wervels vernield heeft. De Bijilo kliniekliniek heeft niet de benodigde faciliteiten om deze testen te doen en we werden doorverwezen nasr het grote ziekenhuis in Banjul. Wat er in dit ziekenhuis gebeurt valt niet te beschrijven. We hebben hier twee dagen van 'morgens 7 tot ' s middags 1 gezeten om uiteindelijk een afspraak te kunnen voor 16 mei. Je moet er in dit soort ziekenhuizen niet aan denken dat je een spoedgeval bent. Op een uitzondering na gesproken .....totale desinteresse van dokters en verpleegkundigen in hun patienten. Ik heb Ousman maar met me meegenomen en hem een flinke dosis pijnstilling gegeven en goef eten. Hij kan nu weer wat rond scharrelen en ziet er zichtbaar beter uit. Maar de wervels die al beschadigd zijn zullen nooit meer herstellen. En als de tbc test positief is zal hij 8 maanden behandeld moeten worden, zodat de aantasting van zijn wervels stopt.