Over een jongen en malaria...

Dit keer geen Maja in Gambia, maar Arian in Gambia. Op verzoek van Maja - en natuurlijk ook omdat ik het zelf leuk vind - zal ik dit keer iets bijdragen aan haar blog en kort iets vertellen over mijn ervaringen van de afgelopen week. Het eerste "probleem" van vandaag is inmiddels een feit: geen stromend water. Gelukkig ben ik hier géén uitsteller en staat er nog een teil met water. Daarnaast valt ook de elektriciteit vrij regelmatig weg, maar voor ons is dat eigenlijk alleen 's avonds in het pikkedonker een probleem. Met een paar kaarsen is dat echter al snel verholpen...

Vandaag is de dag dat Maja na zes weken zal terugvliegen naar het koude Nederland. Gisterenavond ben ik met haar meegeweest om afscheid te nemen van een aantal mensen die haar dierbaar zijn. Voor iemand die van dit prachtige land houdt valt zo'n afscheid niet mee, maar in april hoopt ze bij leven en welzijn weer hier te zijn. Het was bijzonder om twee weken lang op te trekken met iemand die je normaal gesproken misschien maar eens in de maand ziet op de tennisvereniging. Maja, ik ga je missen...

Na een wat rustige eerste week, heb ik deze week geprobeerd om me nuttig te maken in de ziekenhuizen van Brufut en Sukuta. Bij ziekenhuizen moet je vooral niet denken aan een gigantisch bouwwerk als het Jeroen Bosch-ziekenhuis. Met een drietal zalen, een spreekkamer en een laboratorium houdt het hier al gauw op. Ook zoiets als een laboratorium is niet wat het in Nederland is. De urine wordt geanalyseerd op zwangerschap en het bloed op hemoglobine en malariaparasieten. Dit zijn eigenlijk de drie onderzoeken die er gedaan worden. Het controleren op malaria is hierbij verreweg het meest belangrijk. Andere diagnosen zijn eigenlijk niet aan de orde. Op de verpleegafdeling liggen dan ook vooral malariapatiënten. Zwak. Want malaria put ze letterlijk uit, het liefst tot aan de laatste snik. Hetgeen wat me dan ook het meest heeft geraakt in de afgelopen week, was zo'n zieke jongen van een jaar of 12. Zo zwak, dat hij door zijn vader geholpen moest worden met eten. Vervolgens gaf de jongen aan dat hij moest plassen. Om zijn krachten te sparen heb ik hem naar de wc gedragen. Het doet je heel wat om een koortsig kinderlijf
tegen je aan te hebben, dat zich met zijn laatste krachten aan je vastklampt...

Naast het werk in de ziekenhuizen ben ik twee dagen meegeweest met een landelijke vaccinatiecampagne tegen meningokokken A. Vanuit het ziekenhuis trekken teams van rapporteurs en vaccinatoren de omliggende dorpen in om kinderen en jongeren van 1 tot 29 jaar in te enten tegen deze bacterie. Hoewel de afgelopen een redelijk drukke was, geniet ik van al dit werk. Alle indrukken zijn bijzonder en maken van het werk een feest. Voor mijn gevoel ben ik al een jaar weg. Nog zes dagen te gaan...

Tot zaterdag!